صفحه ابری

سلسه مراتب عجیبی دارد.

مرحله اول همراه است با امیدواری و به سبب امیدواری راحت انتظار می کشیم، اما کافیست این انتظار طولانی شود و ما نرسیم به خواسته (خواه هرچه باشد معشوق، نتیجه و...) در این هنگام وارد مرحله بعدی می شویم و امید را از دست می دهیم، سعی می کنیم انتظار نکشیم به شخصه که موفق نمی شوم و باز هم انتظار می کشم؛ موعد که تمام می شود ما می مانیم و سرزنش حسی که داشتیم. در این مرحله سعی می کنیم فراموش کنیم و اهمیت ندهیم *خندیدن* معلوم است که مه و خوشید و فلک دست در دست هم اند تا این اتفاق نیوفتد و تمام حالات واجب و ممکن و حتی ممتنع، شد می شود و ما به مرحله آخر می رسیم. بی قراری.

مرهم دائمی اش را پیدا نکردم هنوز اما در موردش متوجه نکته ای شدم؛ که تا دلتنگ نباشیم مراحل مذکور اتقاق نمی افتند. و دلیل اصلی دلتنگی وابسنگی ست.

اگر تا اینجا خواندید، نطری برای نرسیذن به مرحله بی قراری دارید؟