آخر هفته

تا الان حاصل دست رنج ام از سال کنکور/پیش دانشگاهی؛ تغییر شماره چشم، کمردردهای بسیار(که سرطان کمر صداش می کنم)، صبور و زودرنج شدن(تناقض رو نگاه)، دلتنگ شدن نه بسیار بسیار دلتنگ شدن، فاصله گرفتن از گوشی، عادت کردن به روتین (درحدی که دیروز و امروز رو درس نخوندم می خوام گریه کنم) و به راحتی گذشتن از هرکس و هرجیزی بوده. 

امیدوارم در آخر این لیست قبول شدن در پردیس دانشگاه اضافه نشود.

در اصل نمی دانم برای چه چیزی دارم تلاش می کنم اما می دانم این تلاش کافی نیست.

گویی روحم از من کوچ کرده و رفته. شاید در این سال هایی نفس کشیده انقد حس خالی بودن را نداشتم. ذهنم درگیر است و اگر بپرسی درگیر چی جوابم نمی دانم است. شاید گرما آغوشی که از آن دور افتاده ام جواب باشد.