روزشمار

از زدن روز شمار خسته شدم. چه روز شمار چهل و هشت روزه و چه روزشمار صد و یازده روزه. بالاخره هرروز بدون اینکه متوجه بشم می گذرد و آخر روز من می مانم و نتیجه گیری همیشگی که بیست و چهار ساعت برای کار ها کم است و باید از خوابم بیشتر کم بکنم. 

هفته پیش دو نفر از انسان های قشنگ زندگیم بغلم کردند و گفتند، تو دیگه تلاشت رو کردی الان دیگه باید بشینی دوره بکنی و بسپری به اون بالایی. ولی من حس می کنم تا شب آخر و ساعت های آخر و اون لحظه های آخر که دم در حوزه هستم وقت دارم کتاب در دستانم باشد. 

نمی دانم و بیشتر دلم می خواهد تمام شود و امیدی که آدم های عزیزم بهم دارند پوچ نشود.