رنگ باختن

باز هم نیمه شب و من و دفتر خاک گرفته ای که نمی‌دانم ذهنم را چطور داخل آن خالی کنم.

زمان احتمالاً که نه قطعاً بهترین مرهم است ولی حسی از آن می‌گیرم انگار که عقربه‌ها راه خودشان را از زخم‌های من باز می‌کردند.

این خصلت زمان باعث می‌شود ترسی گریبانم را بگیرد؛ ترسی که با گذر زمان خود اصلی ام را فراموش می‌کنم، انگار من ۱۶ ساله هیچوقت قرار نیست دوباره در درونم حس شود، ترسی که باعث می‌شه حس کنم نکنه دیگه هیچوقت قرار نیست حس دوست داشته شدن را تجربه کنم صرفاً چون با گذر زمان درگیر روزمره شده ام و کم کم درحال خاکسری شدنم.

انگار که هرچقدر هم پرده را کنار بزنم و درمقابل پرتو های امید باشم هیچوقت قرار نیست به رنگ اصلی ام برگردم. انگار که رنگ سبز مدت هاست از وجود من پر کشیده ست.

آسودگی

جوهر کلماتم خشک شده ست، به این صفحه که نگاه می‌کنم باورم نمی‌شود همین کلمات معمولی را من نوشته باشم

تمام آن انتظار ها، کلافگی ها و بی تحملی ها گذشت و الان به جای تمام آن کتاب های غیرقابل تحمل کنکور کتاب های رشته دلخواهم که یک سال برایش تلاش کردم در کتابخانه ام است. بین خودمان بماند یکی از لذت بخش ترین حس هاست این حس افتخار و آسودگی. آسودگی از گذشت آن 379 روز

و اما این ایام؛ غرق شدن در اوایل دنیا بزرگسالان، دغدغه های جدید، آدم های جدید، افگار جدید. چه می‌شود کرد که چند وقت دیگر تمام این دغدغه ها پوچ بنظر می‌رسند و این قانون این دنیا ست

انتظار

نیمه شب است و با لرز ای که به وجودم نشسته است می‌نویسم. می‌نویسم که این لرز و ترس از جسم خسته ان خارج شود. 

مقدار روز های باقی مانده از تعداد انگشت های دست راستم کمتر شده است جسم و روحم کم طاقت تر. باورم نمی‌شود که بالاخره تمام می‌شود و این دست های حلقه شده از دور گردنم باز می‌شوند. افکاری که به ذهنم سرازیر می‌شوند تمام ناشدنی اند. 

از خودم، افکارم، رفتارم، دیگران و حتی دوستانم خسته ام. پنج کلمه ای که حال الانم را توصیف می‌کنند: بی‌قراری، کلافگی، خستگی، بی حوصلگی، انتظار.

این صبر و انتظار سال هاست که دست از سر من برنداشته اند و یقه ام را گرفته اند، آدمیزاد است خب خسته می‌شود از انتظار. این قوانین مسخره زندگی هم جوری نوشته شده اند که این دلیل انتظار تمام می‌شود دیگری شروع می‌شود و کسی که صبرش تمام شود بازنده ست.

در این ماراتن طولانی که مدت هاست درحال دویدن هستم نیاز دارم بین این همه جمعیت بنشینم روی زمین و بی اهمیت به دیگران زانو هایم را در آغوش بگیرم و بگریم و زخم هایم را مرهم کنم. این سه روز انگار هرگز قرار نیست بگذرند.

دروغ چرا حتی می‌ترسم این سه روز نیز بگذرند مثل تمام این سیصد و هفتاد و شش روزی که گذشت. نمی‌دانم این سه روز هم که گذشت چه باید بکنم. 

اولین مرحله

کمتر از چهل و هشت ساعت دیگه تا اولین مرحله کنکور مونده، دلم محکمه ولی حس پوچ بودن دارم.

و بیشتر از همیشه به دعاهاتون و انرژی های خوبتون نیاز دارم.

امیدوارم خوب تموم بشه.

روزشمار

از زدن روز شمار خسته شدم. چه روز شمار چهل و هشت روزه و چه روزشمار صد و یازده روزه. بالاخره هرروز بدون اینکه متوجه بشم می گذرد و آخر روز من می مانم و نتیجه گیری همیشگی که بیست و چهار ساعت برای کار ها کم است و باید از خوابم بیشتر کم بکنم. 

هفته پیش دو نفر از انسان های قشنگ زندگیم بغلم کردند و گفتند، تو دیگه تلاشت رو کردی الان دیگه باید بشینی دوره بکنی و بسپری به اون بالایی. ولی من حس می کنم تا شب آخر و ساعت های آخر و اون لحظه های آخر که دم در حوزه هستم وقت دارم کتاب در دستانم باشد. 

نمی دانم و بیشتر دلم می خواهد تمام شود و امیدی که آدم های عزیزم بهم دارند پوچ نشود.

باز هم ذهن مریض

می شینم فکر می کنم، که ارزشش رو داره؟ واقعا ارزشش رو داره این همه خرد شدن؟ این حجم از حس ناکافی بودن؟ ارزشش رو داره که جسمم انقدر اسیب ببینه که دیگه حتی حوصله بستری شدن رو هم نداشته باشم و بخوام تظاهر کنم هیچ دردی ندارم؟

حجم فشار زیادی رومه. نمی دونم دارم چه جوری می گذرونم ولی دیگه حتی قابلیت رویاپردازی رو هم ندارم. قطعا این دغدغه های الانم نسبت به دغدغه هایی که در آینده قراره داشته باشم هیچه. 

حس صفر بودن دارم. انگار تموم تلاش هایی که تو این 7 ماه کردم هیچ بوده و ذره ای امادگی ندارم.

خیلی دلم می خواد امید بدم به خودم که خیلیا از عید شروع می کنن و نتیجه می گیرن، اما ذهنم گول این ها رو نمی خوره.

گذر روز ها رو متوجه نمی شم و 24 ساعت واقعا برام کمه. ولی می خوام زودتر بگذره و تموم بشه.

قطعا دلم برای این روز ها تنگ می شه، ولی وقتی به خودم و غرور له شدم نگاه می کنم فقط دلم می خواد فراموشی بگیرم.

جدا ارزشش رو داره؟ امیدوارم داشته باشه من کم از خودم نگذشتم.

 

عادتی از قبل

با لاجورد عادتی داشتیم؛که با پنج کلمه حس و روز و یا هرچیز دیگری را توصیف کنیم. می خواهم بعد از یکسال دوباره این کار را انجام دهم اما این بار از این صفحه و به جای پنج کلمه از پنج جمله استفاده می کنم.

بک. فکر می کردم با بزرگ شدن و اضافه شدن سن ام می توانم حداقل روی برنامه های خودم تسلط داشته باشم اما گذشت زمان باز هم خلاف ذهنیتم را ثابت کرد.

دو. باید زودتر یک دفتر برای خود بگیرم و در آن حرف بزنم، اینجا جو خیلی سنگینه =دی

سه. روحمم خبر نداشت سال آخر قرار است با این حجم از حس تناقض و ناکافی بودن پر شوم.

چهار. بالاخره موفق شدم از فلسفه دوازدهم چیزی بفهمم و تست هایش را درست بزنم!

پنج. ذهنم درگیر شده و حتی نمی دانم درگیر چه فقط kafam karisik.

آخر هفته

تا الان حاصل دست رنج ام از سال کنکور/پیش دانشگاهی؛ تغییر شماره چشم، کمردردهای بسیار(که سرطان کمر صداش می کنم)، صبور و زودرنج شدن(تناقض رو نگاه)، دلتنگ شدن نه بسیار بسیار دلتنگ شدن، فاصله گرفتن از گوشی، عادت کردن به روتین (درحدی که دیروز و امروز رو درس نخوندم می خوام گریه کنم) و به راحتی گذشتن از هرکس و هرجیزی بوده. 

امیدوارم در آخر این لیست قبول شدن در پردیس دانشگاه اضافه نشود.

در اصل نمی دانم برای چه چیزی دارم تلاش می کنم اما می دانم این تلاش کافی نیست.

گویی روحم از من کوچ کرده و رفته. شاید در این سال هایی نفس کشیده انقد حس خالی بودن را نداشتم. ذهنم درگیر است و اگر بپرسی درگیر چی جوابم نمی دانم است. شاید گرما آغوشی که از آن دور افتاده ام جواب باشد.

صفحه شانزده

آخ که ذهنم خسته تر از آن است که جملات را به ترتیب و با کلمات مناسب بیان بکنم.

حس های متفاوت به شدت متناقض می گیرم. شخصیت ام دچار نواسانات شده و تنها چیزی که می توان گفت بابتش حس خوبی دارم داشتن "روتین" است. برنامه داشتن برای روز و یکسان بودنشان باعث می شود دلگرم شوم.

حس ناکافی بودنی که دارم باعث می شود که تلاش بیشتری کنم تا مبادا در آینده پشیمان شوم (بله این فشار روانی مثبته! و من روانشناسی رو خوب خوندم).

زمان از همان ابتدا برایم عجیب بوده است اما امسال مقوله ای غیرقابل درک و فهم است برایم. و نکته جالب اش این است که زمانی ندارم که برای فکر کردن به این موضوع اختصاص دهم. =دی

سکوتی گوش خراش

و کلمات بی معنی که در نطفه ساکت می شود و ذهنی که نیاز دارد به شنیده شدن.